Δεληγιάννης

Επώνυμο οικογένειας από τα Λαγκάδια της Γορτυνίας. Αρχικά το επώνυμό τους ήταν Παπαγιαννοπούλου. Τα μέλη της έδρασαν κατά τα τέλη του 18ου αι., στα χρόνια της Επανάστασης και μετά από αυτή. 1. Αναγνώστης (1771 – 1856). Αδελφός του Θεόδωρου (βλ. 2.). Πριν από την Επανάσταση ζούσε στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον αδελφό του Νικολάκη, με τον οποίο συμμετείχαν στην προετοιμασία του Αγώνα. Όταν κινδύνεψαν να συλληφθούν από τις τουρκικές αρχές, κατέφυγαν στις Σπέτσες, όπου ξεκίνησαν την προετοιμασία του Αγώνα. Συνέχισαν στην Ύδρα και μετά στην Πελοπόννησο. Μετά την Επανάσταση, ο Αναγνώστης έγινε πρόεδρος της Γερουσίας. 2. Θεόδωρος (1774 – 1821). Γιος του Ιωάννη (βλ. 3.). Διαδέχτηκε τον πατέρα του στα καθήκοντα του Μοραγιάννη. Η πατρική περιουσία, που διανεμήθηκε στα παιδιά του Ιωάννη, εξασφάλισε στον Θεόδωρο μια άνετη ζωή. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και πήρε μέρος στις προετοιμασίες της Επανάστασης. Τον Μάρτιο του 1821 βρέθηκε στην Τρίπολη μαζί με άλλους ομήρους, όπου φυλακίστηκε, βασανίστηκε και τελικά πέθανε 3. Ιωάννης, ο επιλεγόμενος Μοραγιάννης (1738;– 1816). Ήταν ίσως ανιψιός του Πέτρου (βλ. 6.). Έγινε αρχηγός της οικογένειας και πήρε το αξίωμα του Μοραγιάννη από την οικογένεια του Στασινού της Άκοβας. Απέκτησε έντεκα παιδιά και μεγάλη περιουσία. Οι Αλβανοί του Λάλα έτρεφαν μεγάλο μίσος γι’ αυτόν και σε δολοφονική απόπειρα εναντίον του, περίπου το 1790, έμεινε ανάπηρος στο δεξί του χέρι. Ενδιαφερόταν για τη μόρφωση των γιων του και εγκατέστησε οικοδιδάσκαλο στα Λαγκάδια τον Δανιήλ Παναγιωτόπουλο από τη Δημητσάνα, ο οποίος αργότερα χειροτονήθηκε επίσκοπος Ακόβων και μετά μητροπολίτης Τριπολιτσάς. Με την υποστήριξη του Δ. έχτισε και σχολή στα Λαγκάδια. Όταν το 1806 άρχισε η καταδίωξη των κλεφτών από τη διοίκηση των Τούρκων στην Πελοπόννησο, ο Δ. συνεργάστηκε με τους Τούρκους για την εξόντωσή τους. Εξαιτίας των διαφωνιών του με τον Βελή πασά, γιο του Αλή πασά των Ιωαννίνων, και των διαβολών των ισχυρών της Αυλής, εκτελέστηκε με σουλτανική απόφαση τον Φεβρουάριο του 1816. Το πτώμα του έμεινε στον δρόμο για τρεις ημέρες άταφο και το κεφάλι του μεταφέρθηκε στην Τρίπολη για να εκτεθεί στο σεράγι. Οι γιοι του πλήρωσαν και έθαψαν το κεφάλι μαζί με το σώμα του. 4. Κανέλλος (1780 – 1862). Συγγραφέας απομνημονευμάτων και αγωνιστής της Επανάστασης. Ήταν γιος του κοτζαμπάση και φιλότουρκου Ιωάννη Δ. (βλ. 3.) Στα απομνημονεύματα του επιχειρεί να παρουσιάσει τον Αγώνα του 1821 ως έργο αποκλειστικά της οικογένειάς του και τη φιλοτουρκική στάση του πατέρα του ως ευεργετική για τον ειρηνικό ελληνικό πληθυσμό, που είχε στόχο να τον απαλλάξει από τη ληστρική τακτική των κλεφτών. 5. Νικόλαος. Βλ. λ. Δηλιγιάννης, Νικόλαος. 6. Νεόφυτος (τέλη 18ου αι.). Αρχιεπίσκοπος Ζαρνάτας και γιος του Πέτρου (βλ. 7.). Μετά τη θανάτωση του πατέρα του, οι Τούρκοι εκδήλωσαν εχθρική διάθεση απέναντί του. Έπειτα απόενέργειές τους στο πατριαρχείο, ο Νεόφυτος καθαιρέθηκε το 1764, τον ίδιο χρόνο που δολοφονήθηκε ο πατέρας του. Αναφέρεται ότι συμμετείχε στα Ορλοφικά. 7. Πέτρος (; – 1764). Ένας από τους τέσσερις αρχηγούς της Πελοποννήσου. Το 1762 ζήτησε από την Κωνσταντινούπολη να ματαιωθεί η μετακίνηση του βεζίρη του Μοριά Τοπάλ Ουσουμάν, κατά του οποίου είχαν κινηθεί οι αγάδες της Πελοποννήσου. Το διάβημα πέτυχε και ο βεζίρης παρέμεινε επί δύο χρόνια, υιοθετώντας φιλικότερη συμπεριφορά προς τους χριστιανούς. Αργότερα όμως, όταν μόρα βαλεσής τοποθετήθηκε ο Χαμζά πασάς από την Κάρυστο, οι Τούρκοι κατηγόρησαν εκείνους που κινήθηκαν υπέρ της παραμονής του τότε βεζίρη και τους θανάτωσαν. Ο Πέτρος Δ. απαγχονίστηκε και η περιουσία του δημεύτηκε. Ο συγγραφέας απομνημονευμάτων και αγωνιστής της Επανάστασης Κανέλλος Δεληγιάννης.